''Ben Bu Hayatta En Çok Anne Olmayı Sevdim''

“Ben bu hayatta en çok anne olmayı sevdim”... Geçen 7 ayımın değil yalnızca, 34 yılımın özeti bu cümle... Siz nasıl tarif edersiniz bilmiyorum ama annelik bir kadına verilmiş en yüce görev bence...

Hamilelikle başlayıp, doğuma kadar uzanan ve hayat boyu omuzlarınızda, kalbinizde, aklınızda taşıyacağınız en kutsal meslek... Fedakarlık, sabır, endişe, bazen de korku... Hayatla ilgili artan korkularınız, ona en ufak bir zarar gelmemesi için verdiğiniz mücadeleler.

Anne olmak öyle değiştirdi ki beni, kızım bana öyle çok şey öğretti ki kısa zamanda. Daha sabırlı ve daha cesur oldum. Güçlüydüm, daha da güçlendim. Ne kadar yorgun da olsam, onun bir gülüşüyle yeniden canlandım. Üzgünsem ona asla belli etmemeye çalıştım. Bebek bile olsa “aman hisseder, etkilenir” endişesiyle... Anne olmak da bunlar değil mi zaten?

Peki anneler günü yalnızca çocuk sahibi olanların mı sizce? Elbette değil. Kadınlar gerçekten çok yüce bir varlık. Ve ben buradan tüm kadınların anneler gününü kutluyorum. Ama bir de erkekler var ki, onlara da ayrı bir parantez açmak lazım. Çocuklarına aynı zamanda annelik yapmak durumunda kalan babalar kastettiğim. Nasıl ki, babasız büyüyen ve çocuklarına baba olan anneler gibi, anne olan babalar. Bugün sizin de gününüz. Ve annesiz büyüyen ve belki de küçük yaşta taşıdıkları zorluklarla erkenden büyümek zorunda kalan çocuklar. Bugün sizin de gününüz. Henüz anne olmamış veya olamamış tüm kadınlar. Sizin gününüz bugün. Ben buradan hepinizin anneler gününü kutluyorum. Çünkü siz herşeyin en güzelini hakedensiniz. Siz olmasaydınız, olmazdı... Siz olmazsanız, geleceğe umutla bakmak için bir nedenimiz olmaz.