Galatasaray’ın olaylı sermaye artırımı macerası 2012’de başlamış, o yıl SPK’ya %9900 oranında bedelli sermaye artırımı için yapılan başvuru, %400 olarak onaylanmış fakat aynı yılın sonlarına doğru %300 oranında ikinci bir sermaye artırımı yapılmış ve 2012 yılının başında 2.8 milyon TL olan kayıtlı sermaye sene sonunda 55 milyon TL’ye çıkarılmıştı.
Bu uygulamaların o günlerde (hatta bugün hâlâ) çok konuşulmasının nedeni, şirketin gerçek kişi yatırımcıları (onlara küçük yatırımcı demek de mümkün) sermaye artırım bedelini ya nakden ödemek ya da ellerindeki hisselerin değer kaybetmesine tanıklık etmek durumunda kalırken, hâkim ortak olan Galatasaray Spor Kulübü Derneği (Dernek) ödemesi gereken parayı, loca bedelleri ve tribün koltukları gibi, aslında zaten kulübün olduğu iddia edilebilecek, varlıkların gelecekteki gelirlerini temlik ettirerek karşıladı.
Bu konu ile ilgili detay bilgi için şu iki yazıya göz atabilirsiniz: https://www.milliyet.com.tr/a--can-nizamoglu-galatasaray-in-olayli-sermaye-acilimi--ii--1614197-skorer-yazar-yazisi/
Geçen 5 senede sarı kırmızılıların başka sermaye artırım başvuruları da olurken SPK tarafından bunların bazıları red bazıları da kabul edildi. Nihayet %400 oranındaki son sermaye artırımı ile Galatasaray’ın 108 milyon TL olan kayıtlı sermayesinin 540 milyon TL’ye çıkmasına karar verildi.
Aslında sermaye artırımı, yatırımcılar için olumludur. Bu yolla, bir miktar ilave para ödeyerek daha fazla hisse sahibi olunabilir. Fakat bu artırıma katılamama durumunda hâkim ortak, rüçhan hakkı denilen bir müessese ile diğer ortakların almadığı veya alamadığı hisseleri de satın alıp payını artırırken diğer yatırımcıların elindeki hisselerin değeri düşer.
Galatasaray’ın sermaye artırımlarına küçük yatırımcılardan genellikle itiraz geldi. Çünkü bu yatırımcılar sermaye artırımına katıldıklarında, muhtemelen hesaplarında olmayan bir ödeme ile karşılaştılar, katılmadıklarında ise hisseleri değer kaybetti. Örneğin 2012 yılından beri GSRAY hissesini elinde bulunduran iki yatırımcıdan biri tüm sermaye artırımlarına katılmış, diğeri ise hiçbirine katılmamış olsa ilk yatırımcı 5 yılda hemen hemen hisseyi ilk aldığında ödediği tutar kadar ilave para ödemek durumunda kalırken, diğer yatırımcının elindeki hisselerin değeri yaklaşık yarıya düşmüş oldu.
Spor kulüplerin hisselerini elinde bulunduran yatırımcılar bunu gönül verdikleri kulübün hissedarı olma hissini yaşamak veya gerçekten yatırım amacıyla yapıyorlar ve beklentileri sahada olduğu gibi borsada da kazanmak. Kulüpler ise önceliği saha içindeki başarılara vermiş gibi görünse de onların aynı zamanda borsaya açık şirketler oldukları unutulmamalı ve kulüp yönetimleri için sadece sportif değil, tıpkı diğer şirketler gibi mali başarı da önemli bir hedef olmalı.
can.nizamoglu@gmail.com
