Futbolu az çok takip eden, bu oyunun vasat bir meraklısının dahi Fenerbahçe ile ilgili ilk yorumu birkaç senedir aynı: takım gol pozisyonu üretemiyor. Burada aklımın almadığı şey, böylesine gün gibi ortada olan durumun Aykut Kocaman gibi hayatını futbola adamış biri tarafından görülememesi.
Fenerbahçe'nin son üç yıldır bir gol planı yok ve taraftarın Kocaman'dan en büyük beklentisi bu derde bir derman bulunmasıydı. Kocaman'ın gelir gelmez takıma neşter vurmaması bir nebze anlaşılabilir fakat bir dolu hazırlık maçında, ligde ve ilk Vardar maçındaki musibetlere rağmen hâlâ nasihat almamanın anlaşılabilir veya kabul edilebilir bir tarafı yok.
Sarı lacivertlilerin Vardar karşısındaki ilk on biri belli olduğunda gerçekçi taraftarların çoğu karamsarlığa kapıldı. Kadıköy'ü, herkesten önce Aykut Kocaman için dolduran on binler de böylesine zayıf (Vardar Fenerbahçe'nin Avrupa kupalarında karşılaştığı en güçsüz takım olabilir) bir takım karşısında ve özellikle ilk maçı iki farklı kaybetmişken sahaya inatla "aynı" oyuncular ve formasyonla çıkılmasını beğenmedi ama yine de, belki de inanmaya inanmaya, takımlarını desteklemeye, gitmeyen arabayı itmeye devam ettiler; ta ki o araba olduğu yere saplanıp kalana kadar.
Kocaman dün sahaya tek ön liberolu, bol hücumculu ve hatta iki forvetle çıksa ve yine yenilse (yenilmezdi gerçi) eminim bunu kimse bugünkü kadar dert etmeyecek, muhtemelen "adam daha ne yapsın" diyecek ve eleştiri okları öncelikle "Mayıs'a kadar transferi bitireceğiz" diyen ve dünkü skandaldan sonra bugün derhal istifa etmesi gereken yönetime çevrilecekti. Fakat o adam, yanlışta inat etmeyi, her şutu kalenin çok uzağından dışarı giden Ozan'dan gol beklemeyi; kısacası eşyanın, tabiatına aykırı davranmasını bekledi ve bu yüzden Avrupa'ya vedanın baş sorumlusu oldu.
Hani Kocaman maçtan sonra "hayal kırıklığı" diyor ya, işte bugün Fenerbahçe taraftarının kendisi ile ilgili hissettiği en güçlü duygu bu. "Çok mücadele ettik, çok doğru oynadık, şanssızdık" gibi yanlış tespit ve tetkikler onunla ilgili geleceğe dönük umutları da ortadan kaldırıyor. Çünkü taraftar sahada başı kesik tavuk gibi koşuşturmanın iyi mücadele, hiç bir ciddi gol pozisyonuna dönüşmeyen topa sahip olmanın doğru oyun ve bireysel hataların şanssızlık olmadığını gayet iyi biliyor.
Eskiden olsa Ozan'ı, Alper'i, Van Persi'yi ve diğerlerini eleştirirdim. Fakat bu adamlar bu kadar ve bu kadar olduklarını her maç bağıra bağıra söylüyorlar. Artık kabahat onlarda değil onları sürekli aynı şekilde oynatıp farklı işler yapmalarını bekleyende.
Fenerbahçe için bir Avrupa macerası daha başlamadan bitti ve sezon da yine çok zor geçecek gibi görünüyor. Dün akşam bir Makedon takımı ilk kez gruplara kalmış. Futbol bu; bazen tarih yazarsın, bazen tarih yazdırırsın; Aykut Kocaman dün ikincisini yaptı.
can.nizamoglu@gmail.com
