Konyaspor “3S, 1D”nin (Sevgi-Sabır-Sistem-Destek) eseri takımlarından. Yani Trabzonspor’da yıllardır özlenen, olması istenilen, hasretle beklenen tablo...
Düşünün, bordo-mavili takım 153 gün sonra taraftarıyla buluşabiliyor. Gelen sayısı da bin kişi.
Avni Aker’in zemini patates tarlası gibi. Bırakın futbol oynamayı, yürümekte zorlanırsınız. Hele teknik kapasitesi yüksek oyuncular için...
Uzatma dakikalarında gelen gole o kadar çok ihtiyacı var ki Trabzonspor’un. Yusuf, adeta iğnenin deliğinden geçirdi meşin yuvarlağı. Herkes Yusuf’tan orta yapmasını beklerken, o direkt kaleye vurmayı tercih etti. Pozisyon öncesi Suk’un da hakkını vermek gerekir. Dün en çok koşan, mücadele eden oyunculardan biriydi. Sürekli pres yaparak Konya defasının oyun kurmasını engelledi.
İlk yarı beklenenin çok uzağında oynadı Trabzonspor. Ayakta kalan sadece Durica vardı. Hele Onur’un kurtardığı bir pozisyon vardı ki Rangelov’un vurduğu... O pozisyon gol olsa, Trabzonspor için bayağı bir zor gün olurdu.
İkinci yarı bambaşka bir Trabzonspor izledik. Rakibe ileride basan, nefes aldırmayan, sürekli golü koklayan ve kovalayan. Konyaspor’a pozisyon vermediler.
Tüm bunlar, hatlar arasındaki kopukluklar giderildiğinden, orta sahada çok paslaşma, yardımlaşma yapıldığından ve Genç Okay ve Bero’nun sürekli arayış içerisinde olduğundandı.
Zeki Yavru ve Mustafa Akbaş’a da bir parentez açarsak; elinden gelenin en iyisini yaptılar.
Orta hakem Serkan Çınar mı? Gerekli, gereksiz ve yersiz çaldığı düdükler izleyenleri zıvanadan çıkarttı.
Bitirelim... Trabzonspor’un, futbolcuların özgüvenlerin yerine gelmesi, gelecek adına yapılan uzak soluklu yapılanmada böyle bir galibiyete ihtiyacı vardı...
Ersun Yanal’ın oyuncu tercihleri, değişiklikleri tartışılabilinir amma velakin biz ikinci yarıdaki Trabzonspor’a “evet” diyoruz.
