Bir önceki maçta skor da, futbol da kötü... Koca Trabzonspor’u yönetenler, bir futbolcunun transferi (taraftarın yüzde doksanı istememesine karşın) yüzünden ikiye bölünmüş, Özkan Sümer, ceketini alıp gitmiş… Gündüz sıcak asfaltta yumurta pişiren cinsten… Karşılaşma gecenin bir yarısı, birkaç saat ilerisi müezzinlerin ezan okumak için minarelere çıkma vakti… Maç bitiminden sonra köye vasıta bulanlar Nobel ödülüne aday gösterilse hakkıdır..! Aracıyla gelip kontak kapatarak sabır testine tabi tutulanlar da ayrı bir konu tabi ki…
Tüm bunlara rağmen Trabzonsporlular takımını yalnız bırakmadı, stada koştular… Tek kelimeyle alkışı hak ettiler, ediyorlar da… Gurbetçilerin de hakkını teslim edelim…
Tribünlerin bu denli olması; bordo-mavili oyuncuların maça deyim yerindeyse fırtına gibi başlamasına sebep oldu… Bir diğer etken; Abdülkadir’in Trabzonspor’a gelene dek oynadığı mevkide oynatılması, takım arkadaşlarını oynatması, hele rakibi eksilterek onları pozisyona sokması, Sosa başta olmak üzere Olcay ve Onazi’nin diğer maçlara oranla oyuna ağırlığını koymaları, hatlar arasındaki mesafeyi daraltmaları, Pereira’nın geriden Yusuf’a destek vermesi ilk otuz dakika Trabzonspor’un gol olup yağmasını sağladı… Bir o kadar da kaçırdı Ünal Karaman’ın öğrencileri…
Kısaca ilk yarı öyle bir Trabzonspor izledik ki, 7, 14 ve 27. dakikalarda ister yağmurla karışık gol oldu yağdı deyin, ister kasırga oldu sert esti deyin!
Uzatma dakikasında Demir Grup Sivasspor’un attığı gol, geçtiğimiz yıl Alanya maçını akıllara getirmedi değil…
Zaten ikinci yarı bordo-mavili takımın ilk yarıya oranla etkisiz oynaması da bu yüzdendi. Yenilecek bir gol tüm dengeleri alt üst edebilir düşüncesiyle Kucka’yı oyuna aldı Ünal Karaman, yerinde bir müdahaleydi… İki gol atan, moralli olan Rodallega, hazır olmayan Burak değişikliği tartışılır…
Sonuç itibariyle taraftarın maç öncesi az da olsa endişe duyduğu, devre arası Alanya maçının tekrarını yaşar mıyız acaba dedikleri maçta Trabzonspor; ilk devre esti, gürledi; 3-1.
