Serap Oğuz

Dönüp arkaya baktığımızda, " vay be ! helal olsun kendime " dediğiniz "kendinizce başarılarınız" oldu mu sizin ? Hani olduğuna inanamadığınız, ama aslında uğrunda çok emek verdiğiniz başarılar... Hani kimine göre sıradan ama size göre dünyanın en önemli şeylerinden biri olan ?

Düşünüyorum da ancak gerçekten çok istediğimiz şeylere sahip olmak için mücadele veriyoruz. Kimi için aile sahibi olmak, kimi için mutlu bir iş sahibi olmak, ya da güç sahibi olmak kimi zaman. Ancak istemek yetmiyor. Çünkü var olan bizle bazı şeyler değişmiyorsa; bizle ilgili olan bir şeylerin değişmesi gerekiyor.

İşte tam da bu nokta da büyük dönüşümler gerçekleşiyor. Asla dediğimiz aslalar gerçek oluyor; acaba dediğimiz yollar çare oluyor ve biz bir şekilde, fark etmeden başaramam dediklerimizin bile galibiyetini yaşıyoruz. Imkansıza imkan bulmak; yoktan var etmek aslında Yaratan'dan ötürü bizim içimizde de bir yansıması halinde mevcut. İstemekle başlıyor işte bu döngü.

Önce baktığımız pencerenin yönünü; bu mümkün değilse manzaraya farklılıklar katmak gerekiyor. Bunu uzmanlar; "bakış açınızı değiştirin" şeklinde yorumluyor. Nasıl mı?

Eğer pencereden kafamızı dışarı çıkarıp baktığımızda gördüğümüz sadece bir

Ne kadar takmıştım kafaya... Normal doğum yapacağım, her şeyin en güzeli, en ideali doğal olanı diye... Ne de çok mana yüklemiştim doğum meselesine. Eğitimler almış, kitaplar okumuş, sohbetlere katılmış evde eşimle egzersizler yapmıştım. Normal doğuma ruhum hazırdı da vücudumu da hazırlamak için ne yapılabilirse yapmalıydım. Ruhum hazırdı ; hazır mıydı sahi?

38. Hafta civarı bir tanecik Tanemim doğacakmış gibi yaptı. Antalyada yaşayan aileme haber verdim hemen annem geldi... NST ye bağlandık karnımdaki yavru ile doğum sancıları mıydı? Hep takip ediliyordum. Bir gece o kadar yükseldi ki sancılar; babam da atladı geldi Antalya'dan. Doğuracağım diye. Bir gece hastanede doğum yapacak psikolojisinde deneyim yaşadım:) Sadece bu. Doğmak için henüz acelesi olmadığını anlatmanın bir yoluymuş bu meğer.

2 Hafta boyunca iki gunde bir NST ile ölcülen sancılar sonunda anladık ki bu minik kuşun gelmesine daha var. Bu arada ebemizin önerdiği egzersizlere kaldığımız yerden devam ederek kendimi normal doğuma hazırlamaya devam ediyorum. Pozitif doğum hikayeleri filan okuyorum. Ama 40. hafta itibari ile artık her şey hikaye benim için. Tek istediğim şey, kızıma sağ salim kavuşup onu kucağıma almak.

Dokto

Minik yavrularımız hayatlarının genellikle 3 yılını anneciklerine bağımlı olarak yaşıyorlar. Tabi bu ilk 3 yıl da kendi arasında çocuğun fiziksel ve zihinsel gelişimine bağlı olarak kendi arasında evrelere ayrılır. İlk 6 ay sadece anne sütü ya da mama alan bebeğimiz 6. aydan sonra ek gıdaya başlar. Ebeveyni besler, altını değiştirir, üstünü giydirir, ortamın fiziksel şartlarını çocuğuna uygun hale getirir, onu temizler ve büyütür.

Ek gıda ile birlikte ben kendi kızıma beslenme konusunda kendi kendine besinleri keşfetmesi için yardım ettim. İlk onceleri kaşıkla yedirilmesi gereken besinleri benim yardımımla ; meyve ve sebzeleri ise tutarak kendisi yiyordu. Kısa bir süre sonra kaşığı tutma isteğine karşı koyamadım ve gerek minicik parmaklarını yemeğe bandırarak gerek kaşığı agzı yerine burnuna sürerek de olsa kaşıkla yemeyi öğrendi.

Öz Bakım Becerilerinin gelişmesi için biraz rahat bir ebeveyn olmak da kurallardan biriydi. Çocuğu cesaretlendirmek , anne baba olarak kendimizi bir parça geriye çekmek bu manada önemliydi. Once bizi taklit edip sonra kendisi aynı davranışı yapan minik yavrularımızın kendi işlerini kendilerinin hallettiğini görmek bir nokta da bizler için de; bebeğim

Ozellikle de 2-4 yaş arası çocuğu olan yakın çevremdeki arkadaşlarımdan duyduğum yakınma : çocuğum çok inat , huysuz !

Çocuğunuz dünyanın en sevimli bebeğiyken birden bire huysuz, asi ve sinirli bir çocuk haline dönüştüyse bir durup düşünmek gerek. Acaba neden ? Bir yerlerde yanlış mı yapıyoruz yoksa doğal ve o yas grubu cocuklarda sık gorulen bir durum mu...

Biz anneler bu durumu içinden çıkılamayacak bir sorun gibi görüp, çocukla dışarıya çıkmanın birer eziyet olduğu kanısına varabiliyoruz zaman zaman. Böyle hissediyorsanız yalnız değilsiniz :) Çünkü cocuklar kendi kişiliklerini farkedip birer birey olduklarını dış dünyaya kanıtlama çabasındayken biz ebeveynler çaresiz hissedebiliyoruz. Kim bu çaresizliğe hiç ummadığı bir zamanda ve mekanda düşmek ister ki :) Herkes kendince yöntem buluyor.

Ancak bu durumların geçici olduğu tesellisi ile süreci doğru yönetmek yapabileceğimiz tek şey.

Patronun kim olduğunu göstermek için verdikleri onca uğraşı minnoş bir varoluş mücadelesi gibi düşünüp anlayışla karşılamak bizi de rahatlatacaktır.

En sevdiği şeyleri bile sunsanız reddedebilecek bir dönemde olabiliyor , ne kadar sabırlı davransanız da vurma, bağırma, ağlama nöbetlerine girme

Günümüzde sosyal medyanın özendirici yönleri yüzünden çok aile mutsuz. Hayatın gerçek kesitlerini tam anlamı ile yansıtmayan çoğu sosyal medya kullanıcısı yüzünden çoğu anne kendini yetersiz hissetmekte. Çoğu çocuk doyumsuz. Hedefler sonuçsuz ve gidişat olumsuz. Bu kadar eksi yönü olmasına rağmen yine de Fenomen olmak günümüzde neredeyse herkesin hayali... Özellikle de çocuk yaşlarda ellerden düşmeyen akıllı telefonlar, tabletler -sözüm ona susturucular - yuzunden klişeleşmiş yeni nesil hayal akımı FENOMEN olmak.

Eskiden popçu olmak, topçu olmak, manken olmak ne kadar popüler ise şimdi de teknolojik ünlü yani fenomen olmak o kadar önemli.

Teknoloji ile en iyi fiziğe ya da değme makyaj artistlerini sollayacak güzellikte makyaj uygulamalarına sahip bir kadın olabilirsiniz. Ya da göbeğinizi tek hamle ile yok edecek bir uygulama ile üçgen vücutlu bir beye dönüşebilirsiniz. Çocuğunuza sarılarak çekileceğiniz bir profesyonel fotograf ile muhteşem anne modeli çizebilir; hatta fenomen anne bile olabilirsiniz.

Sekiz senedir içinde olduğum sosyal medyada bugüne dek yüzlerce fenomen ya da fenomen adayı ile oturup kalktım. İçi doldurulabilir içeriklerle takipçilerini besleyen de