Sokakta gördüğünüz her iki kişiden birinin Türk olduğu Berlin’de Mercedes-Benz Arena’nın da Ülker Arena’dan pek bir farkı yoktu...
Ev sahibi edasıyla parkeye adım atan Fenerbahçe, müthiş seyirci desteğini de arkasına alınca final-four’un ilk ayağına öyle bir başladı ki, herkes ilk 3.5 dakikada maçın kazanıldığını düşündü.
Obradovic’in askerleri bir sağdan, bir soldan, bir ortadan İspanyol kalesini bombalarken, fark da 13’ü bulmuştu...
Ama Fenerbahçe’nin sihri bir anda kaçtı. Rakip sertliği artırıp, hatalar zinciri de ardı arkasına gelince muhteşem başlayan geceye kara bulutlar çöktü..
Ardından son saniyeye kadar adrenalinin tavan yaptığı bir maç oynandı. 34’lük Bourousis ile Adams’ı bir türlü durduramayan Fenerbahçe, bu ikilinin moral bozucu performansı yüzünden kendi ritmini de kaybedince bir ara yedi sayı geriye kadar düştü. Stres o kadar had safhadaydı ki, saha kenarında oturan Aziz Yıldırım bile maça dahil olmaktan kendini alamıyordu.
Önce Yunanlı hakem Christodoulo Christos ile uğraştı, ardından havasını kaybeden tribünleri bir amigo gibi coşturmaya başladı. Hatta yanında oturan Ertuğrul Özkök’e bir ara boynundaki atkıyı bile sallattırdı. İnanın dün gece Obradovic kadar enerji harcadı, bu tarihi zaferin gizli kahramanıydı.
Evet büyülü bir yarı finaldi ancak daha ilk perde indi. Şimdi sıra mutlu sona geldi. Bu inanç, bu coşku, bu inat ile Berlin’den Avrupa Şampiyonu olarak dönmek asla hayal değil. Zaten buraya kadar getiren Fenerbahçe’ye de başladığı işi yarım bırakmak yakışmaz...
