Fenerbahçe ile Orduspor ligin keyifli bir mücadelesini sergilemekteydiler Saracoğlu çimeninde. Hele Sow’un başlarda attığı golün yanında sonlarda oyuna giren Sezer’in mükemmel sayısı sonrası onu alnından öpmesi, Fenerbahçe taraftarının gözlerini yaşartacak kadar bir takımdaşlık bütünleşmesinin fotoğrafıydı adeta yarışmada.
Geçtiğimiz haftalarda oynadığı 90 dakikaları hep tenkit edip bir hayli hırpaladığımız sarı-lacivertli takımdaki orta saha hastalıkları dünkü maçta olumlu bir iyileşme içerikli pozisyonlarla göze batmaktaydı. Neden? Çünkü Meireles, Mehmet Topal, Cristian hatta Stoch yani Fenerbahçe orta alanı tam kadroyla görev yapmakta, hem hücuma çıkışlarda hem defansif pozisyonlara girip, kapanmakta önemli görevleri özenle başarmaktaydılar...
Hele Kuyt’ın sağ kanattaki pas alıp, verme zarafetleri, hücuma dönük sivri deparları, ekip arkadaşlarını ateşleyici tavırlarıyla dünkü maçın joker futbolcusu haline getirmekteydi bizce bu sarışın oyuncuyu.
Ayrıca Kuyt’ın sağ kanattaki geniş alanı sahiplenerek futbolunu yorumlaması Gökhan’ı çok rahatlatmaktaydı... Öyle ya geçmiş zamanlarda hem rakip takımın kanat oyuncusunu kontrolde tutmak hem sağ kulvardaki derin boşlukları hücum çıkışlarıyla süslemek kolay bir görev miydi Gökhan Gönül adına? Zaten bu ağır görev zorluklarında sakatlandı ve önemli bir zaman diliminde de arızalı ayaklarla oynadı Fenerbahçe’sinde.
Orduspor’a gelince; ne denli korkulacak bir takım olduğunu bilenler, bilir. Dün gece Fenerbahçe’ye karşı gol bulmak adına çırpınıp durdular. Sahaya yayılışları, pres anlayışları ve fiziksel güçleriyle centilmence de yarıştılar. Ama futbol oyunu olarak dünyada peşinden koşulan top gösterisi bu işte... Her 90 dakika ayrı bir gösteri olarak yorumlanıyor bütün evrende. Sonuçlar önceden bilinse veya tahmin edilebilse birkaç milyar insan topun peşinden koşup, muhteşem statların yolunu tutarlar mıydı?
