Milli Takımın yenilenmiş genç kadrosu Hollanda önünde göze batıcı özelliklerden hayli uzaklardaydı.
Evet, bu oyun bir deplasman yarışmasıydı... Milli oyuncularımızın Abdullah Avcı’nın istediği kıvamda beraberlik yaratıp “komple takım” zenginliğine ulaşması için doğal olarak zamana ihtiyaçları vardı. Ancak defans bloğumuzun daha 16. dakikada gelen kafa golüne seyirci kalıp arka direğe toplu halde şaşırırca bakmaları anlaşılır gibi değildi?...
Hollanda’nın iki-üç pasta kendi kanat uzantılarına derin toplarla çıkışlarına bizim çaresiz kalmamız hem üzücü hem düşündürücü değil miydi dersiniz?..
Tabii Hamit-Arda-Umut-Nuri gibi usta ayaklar gol yaratmak için çırpınıp durmaktaydılar yarış boyunca... Ancak orta alandaki etkisiz kalışımız ve Hollandalı kafalar ve ayaklar kadar çabuk ve keskin olamayışımız hüzün yaratmıyor muydu seyreden milyonlarda ve tribünlerde?...
Bizim sağ kanat savunmamızda Hamit hem defansif hem ofansif çıkışlarda elinden geldiğince çalışmaktaydı ama Hollanda’nın iki golü de bulduğu hem de hücum çıkışlarında ısrarla kullandığı kanat aynı bölgeydi. Yarışmanın en canlı ve gösterişli oyuncusu Sneijder ile Robben olduğuna göre o zaman Hamit’in önündeki arızalı durum Mehmet Topal’a mı aitti, yoksa orta sahadaki “al gülüm-ver gülüm”den öteye geçemeyen isimler miydi?
Uzatmayalım... Bu başlangıç can sıkıcı bir sonuç olsa da 12 maçlık bir maratonun henüz ilkinde olduğumuz bilinmelidir... Abdullah Avcı ve ekibi Türkiye’de oynanan “yabancılar cenneti” filminin ağır tahribatlarına rağmen yollarına devam edecekler ve inanıyoruz ki, gruptaki en geçerli sonuçlara ulaşmak adına tüm varlıklarıyla uğraş vereceklerdir. Dileriz, “Yolları açık olur”...
