Bir futbolcu gol atabilir ya da kaçırabilir. Ama Gomis, doksan dakikada üç gol atmasına rağmen sahada basmadık yer bırakmıyor, orta sahaya yardım ediyor, rakip defansa pres yapıyor. Müthiş saygı duyuyorum Gomis’e. Örnek bir futbolcu. Böyle yabancılara can kurban...
Kapris sıfır... Geçen hafta sağlık sorunu yaşamış bir futbolcu, Gomis değil başkası olsa bu mücadeleyi vermez. Üç gol attıktan sonra yatar. Ama Gomis farklı birisi. Çok isterim kariyerini Galatasaray’da sonlandırmasını...
İlk yarıda atılan iki gol, direkten dönen toplar, baskı, pres, tempo her şey vardı sahada. Rodrigues uçurtma gibi... Bir gol attı, bir de attırdı. Donk, orta sahada sıfır hatayla görev yaptı. Feghouli, çok istekli ve gayretliydi. Serdar Aziz ise resmen Galatasaray’a geldi geleli en iyi maçını oynadı ve bir gol attı.
Belki diyebilirsiniz, 38. dakikada Ekong kırmızı kart görerek atıldı. 10 kişilik takıma karşı tabii ki sarı-kırmızılılar böyle oynar ve farklı kazanır diye. O 30 dakikalık bölümde Bursaspor 11 kişi oynarken Muslera’ya gelen tek top yoktu.
Bursaspor’un defansı, orta sahası ve forveti, Galatasaray’ın presi karşısında çöktü. Zaten özgüvenlerini kaybetmişler, sahada en ufak bir gayret gösteremediler. Şaka değil inanın üzüldüm. Marka bir teknik direktör, ama takıma bakıyorsunuz sahada ne oynadığı belli değil. Hele rakip Galatasaray olup presi de yiyince dağıldı koskoca Bursaspor.
Galatasaray’ın sorunu içerdeki değil, deplasman maçlarında... Bu muhteşem taraftarın desteği, takımı coşturuyor, ama rakip sahada futbolcular aynı gayreti göstermiyor. Geçen hafta Kasımpaşa karşısında bile ilk yarı farklı, ikinci devre farklı bir Galatasaray vardı. Ayrıca Kasımpaşa hiçbir takım için deplasman sayılmamalı. Düşünebiliyor musunuz, böyle futbol oynayabilen, iyi futbolcuları olan Galatasaray deplasman fobisini yenemiyor.
Zaten sarı-kırmızılılar, Sivasspor ve Kasımpaşa maçlarını kazansaydı sarı-kırmızılılar rakipsiz bu ligin şampiyonu olurdu. Sonuçta iyi futbol, atılan beş gol, bu soğukta stada gelen taraftarları mutlu etti.
