Başka Bir Hayat Mümkün mü?

Şehirde tozun dumanın içinde, cadde üzerinde tramvay hattının yakınında, korna seslerinin gürültüsünde ve iki odalı bir evin salonunda çocuk büyütenler beni iyi anlar.

Neden başka bir hayatın mümkün olup olmadığını son zamanlarda bu kadar çok sorguladığımı halının üzerinde çocuk büyütenler iyi bilir.

Hafta sonu çok yorgun olmama rağmen, neden sürekli dağ tepe gezmek için yol teptiğimizi, halının üzerinde büyüyen çocuğunun bir gün keşfedecek bir şey bulamayacağı o günün gelmesinden korkanlar, ne hissettiğimi anlayacaktır.

Artık ev onun zihninden küçük, ona yeryüzü lazım.

Bunu bana yaptıkları ile O söyledi.

Mesela hala bir dövmemin olmadığını fark etti. Nevresim takımı çok düzdü, desen çizdi.

İki günde bir koca karton kağıtları bitirdi, kapılara duvarlara geçti, oraları da bitirdi.

Çok eğlenceli ve keşfediyor gibi görünebilir ama işin aslı artık öyle değil!

O bana; “artık bitti anne, bak buraları da boyadım, kapıyı da, parke de tamam, koltuğa da el attım, halı zaten bende, seni bile çizdim.

“Anlasana artık bitti! Anla ve değiştir” diyor.

ASLINDA BEN BÜYÜK KENTLERİN DUVARLARI ARASINDA, OYUNLARI BETON ODALAR ARASINA SIKIŞAN BİR ÇOCUK YETİŞTİRMEK İSTEMİYORDUM.