Fenerbahçe hücumunun kaynağı Gökhan Gönül ve Andre Santos'tu. Kocaman'ın oyun sisteminde savunmanın değil, orta sahanın birer parçası olan iki kanat oyuncusu, bu kez bunun da ötesinde sanki hücumun parçası gibiydi. Belki hafta boyunca çıkan Barcelona tarafından izlendikleri haberlerinin etkisi onları bu kadar hücumun bir parçası yapmıştı.
Çoğu zaman Mehmet Topuz, Gökhan'ın; Stoch da, Santos'un arkasında yer alarak savunmacı gibi oynadılar. Ancak asıl yükü Lugano, Emre ve Cristian çekti. Rakibin en önemli hücum oyuncularının, onların kanatlarını kullanan Holosko ve İbrahim Akın olduğu düşünüldüğünde bu oyun yapısının Fenerbahçe'nin başına iş açabileceği söylenebilirdi. Ancak öyle olmadı. İki savunmacı hücumu o kadar iyi yaptılar ki, Alex-Semih ve diğerleri sayısız pozisyona girebildi.
Bu iki oyuncu kendi standartlarına yakın oynayabilseler, Fenerbahçe büyük bir farkla oyunu kazanabilirdi.
Bundan sonrası için bu oyunun anlattığı, avantajlar ve dezavantajlar ise şöyle: Fenerbahçe geçen senenin travmasından uzakta, heyecanla hücum edebiliyor, oyuncular iştahlı ve her şartta kazanmayı biliyorlar. Buraya kadar her şey yolunda. Ancak oyunu rolantiye almak, soğukkanlı olmak şu an yapabildikleri bir şey değil. Önümüzdeki 3 haftada buna çok ihtiyaçları olacak.
