Aklımda Ukrayna... Kar yağıyor, bebeler, çocuklar, kadınlar, gençler ve yaşlılar... Yani insanlar... Ölüyorlar, göç ediyorlar, evleri yıkılıyor. Zaman duruyor, çok üzgünüm. Nasıl yazabilirim ki bu duygularla? Bir şiir anlatır belki de işin özünü...
DÜŞÜNÜYORUM İŞTE
Düşünüyorum işte
Öyle saf öyle iyimser
Öyle engelsiz ve özgürce
Ve de çocuksu
Bir martı olsam diyorum
Uçsam uzak diyarlara
Sevgi ve özgürlük götürsem
Düşünüyorum işte belki saf belki çocuksu
Güneş eksem
Yağmurlu bir havada
Gökkuşağı sarsa gökyüzünü
Üşüyorum diyenleri
Isıtsa güzelce
Sevgi ve umut çiçeklerini
Düşünüyorum işte öyle özgür ve çocuksu
Tüm yürekleri yıkasam
Hiç kin ve nefret kalmasa
Doysa tüm çocuklar
Ne açlıktan ne atomdan ölüm olmasa
Sevgi olsa umut olsa
Düşünüyorum işte öyle saf ve öyle iyimser
Balinalar özgürce dolaşsa
Okyanuslarda
Çocuklar yunuslarla oynasa mavi sularda
Düşünüyorum işte öyle özgür ve çocuksu
Düşünüyorum
Dağ menekşelerini mimozaları
Deniz kırlangıçlarını pelikanları flamingoları
Ve yağmur ormanlarını
Kül inmemiş güzelliklerle
Bir dünyayı
Buradan giderken bırakmayı
Belki biraz saf biraz çocuksu
(Bu şiir Şimdi Tam Zamanı adlı şiir Kitabımdan alınmıştır.)
