FATMAGÜL SiZ RAHAT UYUYUN DiYE VAR

Perşembe gün saat 20.00’den 21.00’e kadar herkes Fatmagül’e tecavüz edilmesini bekledi. Kanal D, diziyi bir saat reklamsız yayınladı. Derdimiz yeni Bihter’in kırmızı basmasını, örgülü saçlarını görmek değildi. Zavallı çoban kıza saldıracak dört adamın, ‘hayvanlaşma’ kıvamına gelene kadar içmesini, aldıkların hapların etkisini göstermesini bekliyorduk. Dizi başlamadan haftalar önce bunu konuşmaya başlamıştık zaten.
Beren Saat’in düşük çözünürlüklü fotoğrafları internet sitelerinde binlerce kişi tarafından görüntüleniyordu. Gözlerinden ince ince yaşlar süzülen, ağzı bağlı bir genç kızın trajedisini daha dizi yayınlanmadan hayal ettik. Perşembe akşamı da üzerine tekila boca edilerek Çeşme’nin ıssız bir sahilinde uzun uzun acı çekmesini izledik. Aklımız çıktı. Twitter çıldırdı. Tüm sosyal paylaşım siteleri durumu yorumlamanın, ‘Fatmagül’ün suçu ne?’ sorusuna cevap bulmanın peşine düştü. ‘Türkiye’de kadın olmak’ ciddiyetinden, ‘Fatmagül’ün sucuğu ne?’ geyiklerine yayılan bir fenomene dönüştü olay.

Acı bağımlılığı
Tecavüzcü Coşkun’la büyüyen bir kuşak için anlaşılır bir ilgi bu. Üçüncü sayfasından tecavüz haberi eksik olmayan bir ülke için de tanıdık bir konu. ‘Aşk-ı Memnu’ya bağımlı televizyon izleyicisi için de merak edilmesi en doğal şey.
Ama işin temelinde başkalarının çektiği acıyı izlemeye tutkun olmak var. Bu ister bir pembe dizi karakteri olsun, isterse bir reality piyonu. İnsanların durumuna bakıp “İyi ki başıma gelmedi” diyerek derin nefes almak, insani kodumuzun bir parçası.
Bu Almanca ‘Schadenfreude’ kelimesiyle tanımlanan durum, başkalarının kayıpları, başarısızlıkları, sıkıntılarıyla mutlu olmamıza, eğlenmemize sebep oluyor. Yani Fatmagül’ün işlevi, onun başına gelenin bizim gece rahat uyumamızı sağlaması.

Reality’nin şefkatli kolları
Türk televizyonlarının yeni yayın dönemleri onlarca ‘yüksek bütçeli’, ‘iddialı’ diziyle dolu. Sinematografileri geçen sezona göre çok daha başarılı, senaryo ekipleri daha prestijli, çekim lokasyonları çoğunlukla televizyon binasının bodrum katındaki stüdyo değil. Sanat yönetmenliği önem verilen bir alan. Kalabalık bir ekip saatlerce süren diziler için çalışıyor. Ama hepimiz biliyoruz ki, bu akıtılan paranın karşılığını yalnızca bir avuç dizi yapımcısına kazandıracak. Gerisi pahalı kameralarının kirasını ödemekte zorlanacak, figüranlar, yan roller, kostümcüler para alamayacak. Sette yemek kalitesi düşecek, kanalla yapımcı birbirine girecek. O yüzden Türk televizyonunun Fatmagül’e yaraşır bir sarsıntıdan kurtulması için reality televizyonunun verimli kucağına kıvrılmasını öneriyorum. İki iddialı diziye bir reality formülü, standart izleyicinin içindeki ‘Schadenfreude’ canavarını, Fatmagül’ün göğsüne dökülen tekila gibi ısıtabilir.
Survivor’da yengeç ısırıklarıyla uyumaya çalışan kızları, açlıktan gözü dönen, yabani gibi yeşil balıkların kılçıklarını emen adamları izlerken, orada değil evimizin sıcacık kanepesinde olduğumuza şükrettiğimiz günleri hatırlayın. Ya da eski ihtişamlı ‘Gelinim Olur Musun?’ kudurukluğunda, asla anlaşamadığımız kayınvalidemizin boynuna sarılacak hale geldiğimizi... Maliyeti Fatmagül’e harcananın yanında pireyle deve. Reklam geliri şahane. Geyik potansiyelinden bahsetmeye gerek yok. Twitter’ı çalkalamak için birebir. Daha ne isteyebiliriz?
Bizim de, sonunda her katılanın eli boş , hayal kırıklığıyla kös kös evine döndüğü bir ‘Bachelor’ımız, herkesin acımasızca kovulduğu bir ‘Apprentice’imiz, başarısız evlilikler, aldatmalar, problemli çocuklarla dolu aile şovlarımız olabilir.
Böylece her tecavüz hikayesine yapışıp kalmak yerine, gerçek insanların başarısız, fonksiyonsuz hayatlarından kendi muhteşem yaşantımıza pay çıkarabiliriz.
Fatmagül suçsuz. Diziyi değil, o beş dakikayı izlemekten zevk almak klinik vaka.