Savaşların ortasında kalan milyonlarca çocuk ağlıyor.
Kurşun seslerinin yankılandığı ara sokaklarda oynamaya çalışıyor...
Ağaçlar toz toprak içinde...
Ve çocukların büyüklere isyanını en güzel anlatan bir şarkının sözleri düşer aklımıza...
Şairin “Sevda ne yana düşer usta?” diye sorduğu kara günlerden geçiyoruz.
Yığınla mektup bıraktı çocuklar denizlere, göllere ve akarsulara.
***
Fırat, Dicle nehirleri yine kan akıyor...
Bir yanımızda hesabı görülmemiş ihanetlerin acısı dururken...
Diğer yanda yüzünü göremediğimiz düşmanlar içimizde hâlâ büyüyor.
Aşkların üzeri çizilmiş...
Nefretin gazabından dörtnala koşar gibi kaçıyor masum yüzlü insanlar...
Merhamet ve adalet yeryüzünde artık büyük bir hayalden ibaret.
Yılanlı kuyulara bağırıp durmaktayız hâlâ...
***
Kuru bir çöl toprağına sahip olmanın kavgası değildir bu.
Bin yıldan beri gelip gidiyorlar kahrolası gözü gönlü doymayanlar.
Merhamet uzak bir yerlerde geziniyor artık...
Bahar gelmiş kapıya dayanmış...
Lakin, milyonlarca insan kan ağlıyor.
Bir yandan medeniyetin tarihini anlatanlar ve insan haklarından söz edenler, daha bugüne kadar savaşın çocuklarıyla ilgili o meşhur raporlarından bir tane yazmadı.
Anlayalım işte...
Kime insan dediklerini...
