Fenerbahçe ikinci yarıya Antalyaspor galibiyetiyle başlamasına rağmen futbol olarak beni tatmin etmekten çok uzaktı. Taa ki, Trabzonspor maçına kadar. Kocamanlı Fenerbahçe’de göze en fazla çarpan olay yaratıcı futbol oynayamamasıydı. Bunu sezon başından beri ısrarla söylüyordum. Bu yüzdendir ki, kapalı defansları açmakta zorlanıyor. İkinci yarının başlaması ile gerek Antalyaspor’a gerekse ilk yarının son maçında Sivasspor’a karşı aldıkları 1-0’lık galibiyetlerde bunun bariz göstergesi olmuştu. Trabzonspor maçı ise rakip kapalı futbol oynamayı sevmediği için Fenerbahçe’nin işine gelen bir mücadele oldu.
Fenerbahçe’nin daha ilk dakikalarda böylesine ağır prese dayalı bir futbol oynayacağını Şenol Güneş belki hesaplayamamıştı. Ancak Lugano’nun attığı ilk gole çare bulabilirdi. Uruguaylı belki onlarca defa izlediğim hatta ezberledigim bir gole imza attı. Lugano’nun duran toplardaki başarısını bilmeyen bir hocanın olduğunu sanmıyorum. Ancak hemen ardından Niang’ın attığı gole aynı teşhisi koyamam. Çünkü yapacak bir şey yoktu. Bu golden sonra Trabzonspor’un uyanacağını düşünmüştüm. Yanıldım. Liderin son toplardakı başarısızlığına, golcülerinin beceriksizliği eklenince fark kapanmadı.
Yedek kulübelerine baktığımızda. Trabzonspor’un forvetteki oyuncu derinliğinin Fenerbahçe’den daha iyi olduğunu söyleyebiliriz. Yattara’yı oyuna alarak forvet hattını güçlendirmek isteyen Trabzonspor ikinci yarıya atak bir futbol ile başlamasına rağmen Fenerbahçe’nin defansında açık vermemesi, Lugano, Mehmet Topuz, Emre gibi oyuncuların gününde olması, Karadeniz takımına engel oluşturdu. Selçuk’a gösterilen kırmızı Trabzon için büyük fırsattı. Ancak 5 dakika sonra Glowacki’nin kırmızı görmesi Trabzon’un hevesini kursağında bıraktı. Ardından da kördövüşünü andıran bir futbol izledik. Bu da Fenerbahçe’nin işine geldi.
Özetle; Trabzonspor’un ikinci yarıya hazır olmadığı ortaya çıktı. Fenerbahçe ise tam tersine, ilk yarıdan ders çıkaran bir futbol oynamaya başladı. Bu skor zirveye güçlü bir ortak kazandırdı.
