Fenerbahçe, Montepaschi ile Siena’da oynadığı ilk maçta savunma direncini 40 dakikaya yayamamanın bedelini ödemişti...
Dün ise bu anlamda neredeyse tüm 40 dakika boyunca İtalyan rakibinin “boyunduruğunda” geçirdiği maçı “tek celsede” kaybetti.
Fenerbahçe’nin yapması gerekeni Montepaschi yaptı, maça “demir gibi” savunma ile başlayıp, hücumda da müthiş bir uyum içinde topu çevirip, sabırla oynayıp amacına ulaştı. Fenerbahçeli oyuncular bu süreçte hücumda bocaladıkça savunmada düştüler, savunmada düştükçe de her geçen dakika güneşte kalmış dondurma gibi eriyip bittiler sahada...
Rakibin makine gibi işleyen savunma direnci ve hareketli hücum düzenine “başkaldırmak” yerine, kolayı tercih edip, teslim bayrağını topyekün çekip, kaderlerine razı oldular !..
İstatistiksel uçurum
Fener, daha Montepaschi ile eşleştiğinde rakibin hareketli uzunlarını savunmakta zorlanacağı defalarca yazılıp çizilmiş, Mirsad’ın hazır olmaması, bu sıkıntıya çözümü güçleştirmişti. Rakip coach Pianigiani, Lavrinovic çözümsüzlüğünü iki maçta da çok iyi değerlendirirken, Litvanyalı pivotun ekstra oyunu dünkü maçta iki takım adına ortaya çıkan “istatistiksel uçurumun” da tuzu biberi oldu. Üç sayıda yüzde 21’e 42 (4/19 - 13/31), serbest atışlarda yüzde 38’e 85 (5/13 - 11/13), 11’e 17 top kaybı ve 9’a karşı 18 asist, Montepaschi’nin ne denli “mükemmel” bir takım kimliğiyle final - four’u hakettiğini ortaya koydu.
Birkaç cümle de salonda olmayan ve aynı zamanda da “varlığıyla yokluğu bir olan (!)” seyircilere... Fenerbahçe ivme kazandığı, ya da açılan farkı 12 sayıya indirdiği sırada bile “inleyen nağmeler ruhumu sardı (!)” şarkısı eşliğinde haftasonu oynayacağı ezeli rakibi Beşiktaş’a taş atmayı tercih eden (!) taraftarın takımı adına böylesine önemli bir maçta “itici güç” olduğundan bahsetmek mümkün olabilir mi ?..
