Birbirinden her şeyiyle farklı öylesine iki takım vardı ki dün sahada, maçın da böylesine açık ara bitmesinden başka bir seçenek olası değildi!..
Fenerbahçe Ülker, yarı final serisinde de Efes Pilsen’e karşı “12 kişilik rotasyonun” tam kapasite ile göreve hazır olduğunun ilk sinyalini vermişti. Dün de ilk çeyrekte aksayan Vidmar hariç, maça başlayanı, sonradan gireni, kenara gidip geri geleniyle müthiş bir motivasyon ve ahenk içinde her oyuncusundan verim alan bir Fenerbahçe vardı sahada...
Daha devresinde biten bir maçın, 40 dakika sonunda ortaya çıkan istatistik verilerini analiz etmek yerine, 2. çeyreğin son beş dakikası ile üçüncü çeyreğin başlangıcındaki çarpıcı detayları vermek de yeterli aslında; iki takım arasındaki dünkü “büyük uçurumu” anlatmak için... 15.09’da Tutku’nun üçlüğüyle skor 36 - 36 olduktan sonra Fenerbahçe’nin silkinişi ve devre sonuna kadar süren 17 - 2’lik seriye reaksiyon göstermesi beklenen Telekom’un hali, final serisi oynayan bir takıma hiç ama hiç yakışmıyordu. İkinci yarının hemen başında, Fenerbahçe’nin farkı katlamasını sağlayan Telekom’un o “berbat tam saha baskısı”, sanırım başka bir final maçında kolay kolay rastlanmayacak bir görüntüydü.
Telekom’a yakışmadı
Solomon, bir taraftan takımını organize edip skora katkı yaparken, diğer taraftan da El Amin’i, maçın çoktan bittiği 22. dakikaya kadar 2 sayıda tutup, canından bezdirip “Kral benim” diye haykırdı. Kinsey ve White, rakip savunmanın zaaflarını içeriye sürekli penetre ederek kullandılar. Fenerbahçe uzunları Semih, Oğuz ve Ömer Aşık da tecrübeli Mirsad’a ayak uydurup, takım konseptini tamamladılar ve sarı - lacivertliler, şampiyonluğa şimdiden göz kırptılar.
Yıllardan bu yana, sert savunma yapan rakiplere karşı “yumuşak ve çaresiz” kalan, buna takım halinde reaksiyon kabiliyeti bir türlü oluşamayan Türk Telekom’un dün bu anlamda yaşadığı sıkıntı açıkçası çok da sürpriz olmadı. Ancak bu kadar “teslimiyetçi” olmaları ve çabuk havlu atmaları da açıkçası finale kadar gelmiş bir takıma yakışmadı.
