Aksal Yavuz

En sonda söyleyeceğimizi en başta söyleyelim:
Trabzonspor için önemli olan turu geçmekti, cümle aleme ‘kupada ben de varım’ demekti, onu da başardılar… Ancak rahat alacakları hatta fark yaparak kazanacakları maçlarda golleri bir an evvel bulup, kalan bölümleri rahat geçirmeleri için fişi erken çekip işi bitirmeleri gerekir! Zira 1-0 önde götürdükleri maçların son bölümleri hiç de kolay geçmiyor. Orta sahada topu, oyunu tutacak lider özelliklere sahip oyuncuları olmayınca ve de skoru koruma içgüdüsü devreye girince, kalan dakikalar onlar adına bitmek, tükenmek bilmiyor!
Bordo-mavililer son on beş dakika hariç oyunun tamamen hakimiydi, pozisyonlara giren taraftı iyi de oyunu kendi sahasında kabul eden, atağa çıkmakta zorlanan takıma karşı girdiğiniz pozisyonları golle noktalamanız gerekir. Örneğin ilk yarı Trezeguet’in atamadığı bir pozisyon var ki nasıl kaçırdığını, topa nasıl vuramadığını hangi kelimelerle nasıl anlatalım! O pozisyon gol olsa, Trabzonspor’un farka koşması

Bilhassa ilk yarı çok etkiliydi bordo-mavililer. Belki de sezonun en iyi oyunlarından birini oynadılar. Sahanın her metrekaresini kullanıp, ayağa hızlı ve isabetli paslar yaparak, kanat bindirmelerini adeta otomatiğe bağlayarak…
Özgüven böyle bir şey, kazandıkça kendine gelirsin, izleyenlere keyif verirsin!
Yukatel Adana Demirspor kalecisi Mahammadaliyev, ilk yarı birkaç pozisyonda sakız gibi uzamasaydı, Abdullah Avcı’nın öğrencileri fişi çekip işi bitirmeleri işten bile değildi.
Mahammadaliyev’in kurtardıklarının yanı sıra Trabzonsporlu oyuncuların son vuruşu yapamadıkları pozisyonlar da cabası… Bir maçta bu kadar pozisyona girilirse, araya bir, iki tane sığdırıp işi sağlama almanız gerekir… Öyle ya kalan dakikaların neler getireceği bilinmez!
İki arada bir derede Bardhi’nin de direğe takıldığını söylemeden geçmeyelim.
Maçın tek golünü soracak olursanız; 21. Dakikada Vişça getirdi, Bardhi pişirdi, Trezeguet son haftalarda yaptığını yaparak işi bitirdi… Laf aramızda Trezeguet’in de bazen ne yapacağı belli olmuyor, olmaz denileni yapıyor,

Bir sene evvel bu hafta aramızdan ayrıldı efsane… Kolay değil onu unutmak… Onu ve Trabzonspor için yaptıklarını unutturmamak, yılda bir kez de olsa hatırlatmak asli görevlerimizden biridir, bu köşenin yazarı olarak…
Buyurun bir kez daha hatırlayalım Ahmet Suat Özyazıcı’nın Trabzonspor için neler yaptığını…
**
27 Mayıs 1972 günü, Ankara’dan “Trabzonspor, PTT’ye 1-0 mağlup oldu” haberi duman gibi yayılmıştı köyümüzde, beldemizde, ilçemizde ve de ilimizde… Büyüklerimizden biri söylemişti, ağlamaklı durumda.
Acı haber tez yayılır derler! Birkaç saat içinde herkesin morali yerle bir, kimse kimseyle konuşmuyor. İlkokul çağımda benim de kendimi boğulacak gibi hissettiğim gün, dün gibi aklımdadır!
Bizde hal böyle iken camianın neler yaşadığını, neler hissettiğini tahmin etmek o kadar güç olmasa gerek.
**

Diğer dakikaları bir kenara bırakıp 78’nci dakikayı aklınıza getirin; altyapılarda çocuklara, üstyapılarda ben oldum diye hava atan koca adamlara akşam, sabah yemeklerden sonra anlatılması, gösterilmesi gereken hareketleri...
Kaptan Uğurcan hızlı başlayıp topu Meunıer’e veriyor, meşin yuvarlak Vişça ile başlayan Bardhi ile devam eden seyahati sonrası tekrar Meunıer’e geliyor, çiçeği burnunda sağ bek anonim şirketleri kıskandıran yardımlaşmalardan, paslaşmalardan sonra kaptandan aldığı, arkadaşlarıyla al, ver yaptığı emaneti gez, göz arpacık nişanıyla Enis’in kafasına indiriyor ve Trabzonspor 2’nci golü buluyor… Enis’in de enfes ortanın hakkını verdiğini söyleyelim.
Hakikaten hazırlanışıyla, atışıyla güzel bir gole imza attı Trabzonsporlu oyuncular. Gol güzel olunca izleyenler de yazan da keyif alıyor!
Bir oyuncu bir takımın oyununu değiştirir mi? Değiştirir arkadaş, sağ bek de olsa gidişatı etkiler. Fazla söze gerek yok şekilde görülüyor, Gençlerbirliği, Hatayspor maçlarında görüldüğü gibi.
Biz Belçikalı diyelim, siz

Çaykur Rizespor, Trabzonspor maçının devre arasında, hiç kimsenin başına, sevdiklerinin yanından yöresinden geçmesini istemediği davetsiz kalp krizinin bendenize verdiği rahatsızlıktan dolayı yazılarımıza on beş gün ara verdik.

Anlayacağınız sallandık ama yıkılmadık! Bu süreçte geçmiş olsun dileklerini ileten tüm dostlara sonsuz teşekkürlerimizle… Hafta arası oynanan Gençlerbirliği, Trabzonspor Ziraat Kupası maçında kalbimizi bir kez daha test ettik; çok şükür iyiyiz.

Maçla ilgili yazacaklarımıza gelince…

Trabzonspor Afrika Kupasına giden oyuncuların eksikliğini 4-5 haftadır derinden hissetti.  Eksiklerden kaynaklı arka arkaya alınan mağlubiyetler oynayanların özgüvenleriyle de oynamaya başladı ki… Bordo-mavili oyuncuların yüzünden okunuyor neler hissettikleri. Bazı oyuncuları tanımasak, bilmesek... Benzer baskıyı Abdullah Avcı’nın da yaşadığını görüyoruz. E oyuncuların ve de teknik adamların bizim gibi et, tırnak ve sinirden yaratılmış insanlar olduğunu düşünürsek…

Ona rağmen iyi oynadı, iyi

Galatasaray’ın kadrosu geniş, eksikleri olsa da o kadar önemli değil onlar için. Trabzonspor öyle değil, iskelet kadroyu oluşturan oyuncuların olmayışı onlar adına çok büyük kayıp… Bugün ligin üçüncü sırasındaysalar dün sahada olmayan oyuncuların katkısı çoktur.
Sahaya çıkan takımları kantara koysak, son şampiyon açık ara ağır basar…
Soru şu; topun arkasına geçip bekleyerek oynamak mı, yoksa sizden iyi kadroya sahip takımlara oyununuzu kabul ettirerek oynamaya çalışmak mı? Bu kadroyla ikinci şık zor be.
Bordo-mavililer iki derbide; Beşiktaş ve Fenerbahçe maçlarında topun arkasına geçerek ve dün kadroda olmayan oyuncular oynadığı için galip geldi…
Sezon başından bu yana yazıyor ve de konuşuyoruz; Trabzonspor’un mevcut kadrosu bekleyerek, alan daraltarak oynayabilir. Zira orta sahada lider oyuncunun olmayışı, beklerin yeterli seviyede olmaması rakipler için büyük nimet! Trezeguet, Onuachu, Pepe ve Ömür’ün olmadığını da hesaba katarsanız, yandı gülüm helva!
Anlayacağınız eldeki

Derbi maçları olunca o gün gelir aklımıza. 1998–1999 sezonunun 12.haftasında Ali Sami Yen’de oynanan, Trabzonspor’un Galatasaray’ı 3-5 yendiği karşılamayı ve de o gün başımıza gelenleri bir kez daha hatırlatalım.

Birlikte izleyelim…

Zeytinburnu’nun bazı sokakları birbirine çok benzer. Adımladığınız caddelerde, ilginizi çeken gecekonduların arasında gözünüze ilişen yüksek katlı binalara bakarak yürürseniz, geri dönüşünüz öyle muhteşem olur ki; soluğu ya tren istasyonunda ya deniz kıyısında ya da başkalarının evinde alırsınız!

Hikâyenin tamamını okuyunca bendenize hak vereceksiniz…

Mahalleden ağabeyimiz Hayri Cebitürk, kahveden çıkarken gür bir sesle bağırdı: “Maçı beraber izleyelim” Arkadaşlarla koyu muhabbete dalan bendeniz, kafamı “Olur” anlamında sallayıp onayladım. İşaretimden ikna olmamış olacak ki, durumun ne kadar önem taşıdığını ifade etmek için ani bir manevrayla geri döndü, kapının ağzına kadar yürüdü, işaret parmağını bir sarkaç gibi öne, arkaya

Kupa maçlarında başa gelen iş kazaları lig maçlarında yaşanan kazalara benzemez. Hele de umulmayan taş baş yararsa, sen gel de ayıkla bakalım pirincin taşını! Örnekleri çoktur. Favori takımların karizmayı çizdirmesinin yanı sıra elenişin dedikodusu adamı yer bitirir kene gibi!
Anlayacağınız lig uzun maraton telafi edersiniz de kupa maçlarını telafi etmek için en az bir sene beklemek gerek.
Trabzonspor dün olası bir kazayla karşılaşabilir miydi diye soracak olursanız? Futbol sürprizlere açık bir oyun ancak Manisaspor’un Trabzonspor’a saldırmaya ne hali vardı ne de mecali! Görülen; Manisasporlu oyuncular Trabzon’u görmeye, gezmeye gelmişler. Duran toptan, kurulan yanlış barajdan kaynaklı bir gol buldular hepsi o kadar…
Trabzonspor’un penceresinden baktığımızda, istenmeyen, daha doğrusu beklenmeyen bir kazayla karşılaşmış olsaydılar, vallahi cümle aleme karşı ayıp olurdu! Dahası futbolu yazanlar mezarında ters dönerdi. Zira iki takım arasında kadro kalitesi olarak gece ile gündüz kadar fark var… Öyle ya lige sezon başında havlu atmışsın, olmazsa