Özden Kaptanlar

Bir düşünüre sormuşlar:
“Güneş altında söylenmemiş ya da yazılmamış hiçbir söz kalmadı. Siz neyin çabasındasınız?”
Soranların arasındaki bir filozof cevap verir:
“Doğru. Söylenmedik söz kalmadı ancak bu sözlerin sadece binde biri anlaşılabildi.”
Bu yazıyı okuyunca, tüm köşe yazarlarının, romancılarının yüzyıllardır birbirlerinden esinlenerek yazdıklarını hissettim ve söyle düşündüm:
“İnsanlar aslında bir şey yaratmıyorlar. Hani yaratıcı deriz ya bazı insanlara... Bence yaratıcı olan sadece ve sadece Allah’tır. Biz insanoğlu buluşçuyuz, keşfedeniz.”
Ya haklı cüret ya imanlı cesaret...

Bir düşünsenize gençlik yıllarınızı!
Ama “gerçekten hatırlayın” gençliğinizi, hatta ergenliğinizi.
Hayallerinizi ne kadar geniş tutabiliyordunuz?
Ne çok geniş zamanlarınız olduğunu varsayıyordunuz? Ölüm kelimesini duymak bile birçoğunuzu ürpertiyordu.
Hayatın bir ucundan nasıl tutup da kendinize bir yol ya da yollar açacağınızı düşünüyordunuz. İdealleriniz çoktu.
AŞK da bunların içinde mutlaka baş köşeyi tutuyordu.
Hele arkadaşlıklar...

Farkındalık, son yıllarda önemli bir kavram oldu bende...
Aslında geriye pek az bakarım.
Arkasına çok bakan, önünü göremez düşer, diye düşünürüm.
Arada bir arkaya baktığım anlarımda hatalarımı, bir flaş patlaması süresinde toplarım. Taşlar yerine oturuverir kafamda, bir çoğunuz da olduğu gibi.
Salaklıklarım, aldanışlarım, kullandıklarım, kullanıldıklarım, gereksiz beyaz yalanlarım, dünya telaşlarım, arada bir kapıldığım derin endişelerim...
Neler duymak istemişim, neleri söylemeyi unutmuşum?
Nerelerde yanlış anlaşılmışım?

Şu sıralar garip bir tezcanlılık içindeyim.
Birçok İzmirli gibi.
Çeşme Ilıca’daki evi nasıl temizleyeceğim, bahçeyi nasıl temizleyeceğim?
Dönüş telaşı sardı beni.
Daha önce demiştim, cebimde bir dolu umutlarım birikmiş diye.
İyi de bu umutlar birikirken her sefanın bir cefası olduğunu unutuvermişim.
Öncelikle bahçe beni düşündürüyor.