Özden Kaptanlar

“Kendisini beğenmeyen çatlarmış” der, eski bir deyim.
Evet; bunu izliyorum.
Ama beğenmekle kendini gerçekten sevmek, bana göre birbirinden çok farklı duygular...
Çok bilmişlik, nasihatler yağdırmak “Ben bilirim” diyerek gezmek, antipatik gelir.
Hem de epeyce...
Ön yargılar ise insanoğlunun gizli bir muhalefeti hatta akılsızlığıdır.
Böyle çok bilmiş gezinenlere verilen ilk tepkidir.

Bir düşünüre sormuşlar, “Güneş altında söylenmemiş ya da yazılmamış hiçbir söz kalmadı. Siz neyin çabasındasınız?” diye...
Bu soruyu soranların arasındaki bir filozof cevap verdi:
“Doğru...Söylenmedik söz kalmadı. Ancak bu sözlerin sadece binde biri anlaşılabildi.”
Bu yazıyı okuyunca tüm köşe yazarlarının, romancılarının yüzyıllardır birbirlerinden esinlenerek yazdıklarını hissettim.
Ve şöyle düşündüm; insanlar aslında bir şey yaratmıyorlar.
Hani yaratıcı deriz ya bazı insanlara...
Bence yaratıcı olan sadece ve sadece Allah’tır.

Genç görünmekten utanır olmak!
Ya ruhumuz?
Televizyon programları, filmler, diziler, dikkat ettiyseniz hep genç ve orta yaşa yakın tiplere göre düzenli.
Mankenler ince, uzun, güzel ve de çok genç.
Krem reklamları da öyle.
16-17 yaşındaki kızların cildi, yüzü ile tanıtılıyor.
Siz sürünce, “Neden onun gibi olmadım” diyorsunuz.

Kocaman yürekleriyle kendi olmaya çalışan kadınları tanımak...
Bütün gel-gitleri, kaprisleri...
Küçük şımarıklıkları, korkuları hatta şaşkınlıkları...
Hercailikleri, hayal kırıklıkları, aşkları...
Terk edilişleri, başarıları, başarısızlıkları...
Kurnazlıkları, küçük yalanları, büyük itirafları ve saflıklarıyla...
Bir kadını tanımakla varılır hayatın sırrına...

Hoşgeldin yeni yıl.
Biliyordum geleceğini.
2011’den sonra dağınıktır biraz ortalık; sen kusura bakma.
Acılar ve sevdalar sonrası çok yağmur yedi yüreğimin duvarları...
O yüzdend biraz üzgün, biraz kırgın bulabilirsin. Aldırma...
Bana öpücüklerle gel, umutlarla gel, parlak güneşlerle gel.
Kaderin soğuk rüzgarlarıyla değil, bu yıl 2011’den ılık meltemlerle gel!

Yıl 1981... Benim hamile olduğum, hamileliğimi de tam olarak idrak edemediğim bir yıl.
Yaşım genç, 22 civarı... Devamlı midem bulanıyor, her şey bana pis kokuyor.
Karnımın içinde bir şey büyüyor. Ama daha bebek olduğunun farkında değilim.
Canımla uğraşıyorum. Bünyem garip bir değişim gösteriyor. Garip garip alınganlıklarım oluyor.
Hatta devamlı ağlıyorum nedense... ‘Taşlar ağlar ben ağlamam’ derdim, bu durumlar beni şaşırtıyor. Sabahın körü içkiye aşeriyorum. Doktorum da bu duruma oldukça şaşırıyor.
Sabah uyanınca viskilere, şaraplara, likörlere bakıp bakıp dolanıyorum. Hatta içiyorum.
Doktorum sadece haftada iki kadeh şarap tavsiye ediyor.

Bazı kedi ya da hayvanseverleri ayrı tutarak bu yazıyı kaleme alıyorum.
İnsanlar köpekleri sadık, dost kedileri ise nankör olarak adlandırır.
Hayatımda incelediğim alanlardan biri de kedilerdir.
Bunda annemin payı büyüktür.
Kedileri daha çok kadınlar seviyor. Köpekleri tercih edenler ise erkekler. Süs köpekleri hariç. Köpek, sahibinin lafını dinler, sahibini tanır.
Kedi ise hem sahibini hem de mıntıkasını tanır, bilir sessizce durur, emir dinlemez.
Ona hükmedemezsiniz.

“Poker As Life” (Hayat bir poker oyunudur) isimli kitabın yazarı L.R.Schreiber’ın görüşlerini sizlerle paylaşmak istedim.
Hayata cesur bakanları gülümsetecek tavsiyeler...
* Konuşman gerektiği kadar konuş.
* Büyüklerle oynamak istersen, onların lisanından anlamalısın.
* Poker, karşınızdakinin malını onun izniyle çaldığınız bir oyundur.
* Sadece bakarak çok şey görebilirsiniz. Karşıdakinin vücut dili çok şey söyler.
* Çoğu zaman sessizlik, iyi bir eli işaret eder.