“Kendisini beğenmeyen çatlarmış” der, eski bir deyim.
Evet; bunu izliyorum.
Ama beğenmekle kendini gerçekten sevmek, bana göre birbirinden çok farklı duygular...
Çok bilmişlik, nasihatler yağdırmak “Ben bilirim” diyerek gezmek, antipatik gelir.
Hem de epeyce...
Ön yargılar ise insanoğlunun gizli bir muhalefeti hatta akılsızlığıdır.
Böyle çok bilmiş gezinenlere verilen ilk tepkidir.
Ön yargılı bakış ve sözler...
Ben ön yargılı insanlara bakarım, fikri var mı diye...
Çünkü fikri olmayanın zikri de doğru değildir.
Boş tenekeler gibi öter dururlar.
Kafa şişirirler.
Kısacası can sıkarlar.
Bir konuda önce fikrin olacak, sonra zikrin...
Yoksa susmak...
Çok zeki bir davranıştır.
Yer gök benim diye gezenlere “Kendilerini seviyorlar mı bunlar” acaba derim.
Farklı oluşlarına saygı duyarım
Giyimi, tarzı, bilgisi, çapı nedir diye izlerim.
Yani, incelerim önce...
Kendisini sevip sevmediğine...
Kolayca sinip sinmediğine...
Bir de kafasındaki bilgi dağarcığına göz atarım.
O insan kendisini seviyorsa, bir gün mutlaka başkaları da otomatik olarak onu sevecektir.
Bu kaçınılmaz bir gerçektir.
Sevmese de saygı duyacaktır. Birileri gibi değilse daha da önemlidir.
O zaman derim ki...
O özgündür, bir ikondur.
Taklit edilendir.
Kendisiyle yalnız kalıp eğlenebilendir, sıkılmayandır.
Hayatın bana “Artık borcu var” diyendir.
Riskten korkmayandır.
İstediğini yapma çabasındadır.
Kolay etkilenmeyendir.
Bu özellikleri varsa, bu insanı kendini sevenlerdendir derim.
Dolayısıyla kendini seven “Sevilmeye layık olan her şeyi de sevendir.”
Sıra dışıdır ama genelde terbiyelidir, medenidir.
Her ne kadar hayatlar bir çocuk gibi oyun oynasa da yılmayandır.
Bu insanlara ilgi duyarım, farklı oluşlarına saygı duyarım.
