Fedai Ünal

Geçen hafta bi vesile ile Alaşehir’e gittim. Aktif çalıştığım yıllarda çok giderdim Manisa’nın bu güzel ilçesine. Denizli seyahatlerimin hemen hepsinin dönüşü Buldan, Güney, Alaşehir güzergahından olurdu. Güney’den Alaşehir’e inerken, tepeden Alaşehir’in üzüm bağlarının eşsiz manzarasını izlemek en büyük keyiflerimden biriydi. Bu gidişimde manzara izlemeye fırsatım olmadı ama Alaşehir kapaması yemek kısmet oldu. Coğrafi işareti alınmış, kendine has Alaşehir kapaması gerçekten enteresan bir lezzettir. Kapama dendiğinde aklımıza gelen hiçbir kapamaya benzemez. Mesela biz göçmenlerin kapaması kabaca pilavın üzerine konmuş tavuk veya başka bir etten oluşurken, başka yerlerde fırına sürülen veya büyük bir tencerede altında ve üzerinde kömürle pişirilen etlere bu ad verilebilmektedir. Ancak Alaşehir kapaması sözünü ettiğim kapamaların hiçbirine benzemez.  

Şehrin birçok yerinde kapamacıya rastlayabilirsiniz. En ünlüsü de Hakkı Usta. Ancak ben daha farklı bir yer

Geçtiğimiz hafta ortasıydı, maaile köyümüz Çınardibi’ne doğru gidiyorduk. Armutlu ile Çınardibi arasındaki şahane manzaralı yolun tadını çıkara çıkara yol alırken telefonum çaldı.  

Uzun seneler önce Hürriyet gazetesinde birlikte çalıştığımız, şu anda İzmir İl Basın Müdürlüğü görevini yürüten sevgili dostum Veli Şakır’dı arayan. Hemen konuya girdi ve ilimize yeni atanan İzmir Valisi Süleyman Elban’ın davetini iletti. Dedim ki; “Veli emin misin, hayır olsun, konu nedir?”, “Hiçbir konu yok” dedi Veli, “Vali bey İzmir’in bilinen influencerleri ile tanışmak, sohbet etmek istiyor.” 

Açık söylemem gerekirse çok ama çok şaşırdım! Çünkü bugüne kadar dijital dünyanın insanları İzmir’de şehir yöneticileriyle bir araya gelmek, düşüncelerini iletmek için randevu isteyen taraf oldular. Dedim ya çok şaşırdım, işin altında ille bi çapanoğlu arıyorum. Peki bi kısıt var mı davette, şu olsun bu olmasın, benzeri bi

Bu ara çok yoğunum çok! Köyde bi işe kalkıştık ki, sormayın gitsin. Evimizin yan tarafına evin şekline şemaline uysun, doğal bi görüntüsü olsun diye, taa Aydın’dan alıp geldiğimiz kargılarla gölgelik yaptık. Yetmedi, aynı doğal görüntü bozulmasın deyip gölgelik alana taş döşemeyun karar verdik. Aramızda kalsın, Pinterest’ten bi sürü örnek baktım, videolar izledim çimentosuz taş nasıl döşenir diye. Tabir yerindeyse, tıkır tıkır hallolacaktı her şey. İşe başlayınca öyle olmadığını anladım. Şöyle diyeyim, işi sevgili abim Turgay ve kardeşim Sevgin yaptılar ama ne hikmetse ben yoruldum. Yani anlayın işin ne yorucu bi iş olduğunu. Neyse konumuz bu değil. Ama tam da buraya bağlantılı. Pazar günü işimiz bitti. Köyden İzmir’e dönerken canımız lahmacun çekti. Şöyle bi düşündüm ve arabadakilere “Size güzel bi lahmacun yedireyim mi” deyiverdim. Hararetli bi “Evet”ten sonra “Armutlu’da mı yiyeceğiz lahmacunu?” diye sordu eşim Ebru. Dedim ki, Bornova Emektar bu saatte

İlber Ortaylı hoca gençlere diyor ki; “Evlenmek, çeyiz yapmak için para biriktireceğinize olabildiğince çok yer gezin, görün”. Hocanın bu sözleri bizim kafamıza biraz geç dank etti. Ama olsun zararın neresinden dönersek kardır. Geçen hafta köyümüz Çınardibi’de aylak aylak otururken komşum Turgay, “Fedo hadi bu hafta Bulgaristan’a gidelim” dedi. Ertesi gün diğer komşumuz namı diğer Bulgaristan Hallarlı Kısık lakaplı Yılmaz’a da aynı teklifi getirdik. Daha duyar duymaz, “Hemen yola çıkalım” dedi.

Ertesi sabah 04.00’te yola çıktık. Yavaş yavaş, yolun tadını çıkara çıkara vardık İpsala’ya. Burası daha az yoğun olduğu için Bulgaristan’a Yunanistan üzerinden gitmeyi tercih ediyoruz. Neyse tam öğlen vakti, hiçbir sorun çıkmadan geçtik Gümülcine’ye. Hep gitmek istediğim bi köfteci var burada. Numarasını önceden edindim. Gümülcine’ye varır varmaz da aradım. Ama maalesef pazar günleri Gümülcine’de

Sırası gelen gidiyor bu dünyadan. Önce annem, sonra babam göçüp gittiler. En büyük mirasları güzel anıları bizler için. Babam vefat edeli iki hafta oluyor neredeyse. Onun vefatının ardından gördüm ki, annemiz sadece anılarını değil bir de göçmenlerin o meşhur yemeği “kapama”yı da miras bırakmış.

Yemeğin birleştiriciliğine inancım sonsuz. Bunu da her platformda dillendiririm. Bazen “gurme” diye anıldığım yerlerde “Asla gurme değilim.

Ben lezzetin muhabbetine aşık biriyim” diye düzeltiyorum. Altın tozundan çorba olsa, sofraya oturanların hoş sohbeti olmasa asla keyifle yenmez. Çünkü sofra, yemek birleştiricidir. Bana göre de bu coğrafyanın en birleştirici iki yemeği var. Biri keşkek, diğeri de çiğ köfte. Bugün anlıyorum ki biz göçmenlerin birleştirici yemeği de “kapama”.

Annemin vefatının ardından hemen hemen her ay kapama yaptı babam. Onun geleneğini sürdürerek çocuklarını bir araya getirdi. İlişkileri ve özellikle de aile bağlarının güçlü olması için bunu

1980 - 1990’lı yıllardı. Eski Bit Pazarı’nda, Çankaya Onur Han’ın tam karşı sokağında, şimdiki telefoncular sokağının başlangıç noktasında kel kafalı, iri yapılı bi balıkçı vardı. Her pazar tezgahını açar, koca bi sacın üzerinde sardalya pişirir ekmek arasına koyar, bol soğan ve domatesle şenlendirir ve müşterilerine dükkanı/ GOF sunardı. Ben ki, birçok yerde farklı lezzetler deneme şansı bulmuş biriyim, henüz o kel amcanın yaptığı balık ekmeğin üzerine bi balık ekmek yemedim. Bit pazarındaki balıkçı amcanın daha modern olanını İtalya’da görmüştüm.  

Cenova limanında küçük, şirin bir büfede sardalya, gümüş balığı, çimçim karides satılıyordu. Dileyen dilediğini sipariş ediyor ve siparişi kese kağıdında yapılıyordu. Dileyen ekmeğini ve içeceğini alıp ister büfe içinde ister büfenin dışında balığını yiyordu. Bi balık ekmek kadar olmasa da yine de çok keyifliydi. Bi kaç haftadır Bostanlı’da bir balık hamburgercisini takibe aldım. Açıkçası hayalim çeşit çeşit

Ayaklarınızı buz gibi bi suya sokup yemek yediniz mi hiç? Eskiden, benim gençliğimde hiç lüks bişey değildi bu söylediğim. Bi kere doğa daha temizdi. O kadar ki, 1977, 1980’li yıllarda bizim Çamdibi’ndeki evin önünden minicik bi dere akardı ve suyu temizdi. Sonra, şimdi sadece adının suyu çağrıştırdığı Pınarbaşı Mahallesi vardı. Merkezinden ovaya doğru öyle bi su akardı ki, ayağınızı, elinizi 2 dakika tutamazdınız içinde. Bornova’da Laka deresi vardı. Kendi gitti, adı kaldı yadigar. Bunlar benim bildiklerim. Kim bilir İzmir civarında daha bilmediğim, ayağınızı suya daldırırken yemek yiyebileceğiniz ne yerler vardı. Geçen hafta yazdığım yazıda yerel ağızla “Cavırın ağılı” denen, Armutlu, Osmanlar köyü civarında bir yerden söz etmiştim.

Neresi olduğu konusunda birçok soru aldım ama üzülerek net bi lokasyon vermeyeceğim ki, bi anda bozulmasın bu güzellikler. Cavırın Ağılı’nın yerini söylemeyeceğim ama oraya yakın, en az o kadar güzel bi yer tarif edeceğim size. Hem burada yazımın başında da bahsettiğim şeyi, yani ayaklarınızı suya

Sabah sıcak, öğlen sıcak, akşam yine sıcak! Ne yapacağımızı şaşırdık şu günlerde. Öyle ki, yolda bi varil su görsek içine gireceğiz!

Gidebilenler denize gidiyor. Gidemeyenlerse buldukları ilk gölgede “Oh be!” deme telaşında. Hoş bu ara denize gitmek ne kadar mantıklı o da tartışılır hani. Hele hele bilindik yerlerdeki plajlarda deyim yerindeyse iğne atsan yere düşmez!

Denize şöyle bi baktığınızda insan kafasından deniz görünmüyor... Yani başka bir şeyler yapmak, alternatif rotalara kaçmak lazım dedik ve soluğu İzmir Kemalpaşa Armutlu’da aldık.

Önce hedefimiz Çınardibi Köyü’ndeki evimiz. Aracımın ısı göstergesine bakıyorum; 39 derece ve yükseliyor. Armutlu çıkışından, Çınardibi yoluna girer girmez hem manzaramız hem de havanın ısısı değişiyor. Önce 3, 4 derece sonra 10 dereceye kadar çıkıyor değişim. Armutlu-Çınardibi arası 14 km. Aslında kısa bi yol ama biz köye gelene kadar bitmesin istiyoruz.

Duyduğuma göre dünyanın en güzel doğa yollarından biriymiş burası. Önce zeytin ağaçları ile başlıyor yol.